શુ ભિખારીઓને કોરોના થાય. – ભાવિની નાયક.

દેશમાં કોરોનાનો આંક 21 લાખને પાર કરી ગયો છે.આપણાં માં કોરોનાનો ખોફ એટલો છે કે છેલ્લાં ચાર મહિનાથી ફોનમાં કોલર ટ્યુન પણ આપણે કોરોનાની સાવધાની ની જ સાંભળીએ છીએ.આટલા બધા લોકડાઉન,થાળીઓ વગાડી,દીવડા પ્રગટાવ્યાં, ઘરમાં રહ્યાં,જનતા કરફ્યુ પાળ્યો તે છતાં કોરોના એ તો એનો કહેર વર્તાવ્યો જ.
ક્યાંય એવા સમાચાર સાંભળ્યાં કે કોઈ ભીખારીનું કોરોના માં મોત નીપજ્યું હોય?એ જો ઘરમાં બેસી રહે તો એને ભૂખ્યા રહેવાનો વારો આવે.ન તો એ માસ્ક પહેરે કે ન તો એ સેનેટાઇઝર વાપરે.એ તો વારંવાર હાથ પણ ન ધુએ.અને ગમેતેના હાથે આપેલું જમી લે.તે છતાં કોરોનાનો શિકાર કેમ ન બન્યા?ન નાહવાના ઠેકાણા કે ન તો ચોખ્ખાં કપડાના ઠેકાણા.એ તો ગમે ત્યાં ભીખ માંગવા જાય.કોરોન્ટાઈન વિસ્તારની એમને શુ ખબર પડે?
ક્યાંક તો એમને કાઢી પણ મૂકે.જે મળે એ જમવાનું. એમાં હેલ્ધી ફૂડની તો વાત જ ક્યાં કરવી?ક્યારેક તો બગડેલું જમવાનું પણ જમવું પડે ત્યાં હાઇઝીન ફૂડ તો ક્યાંથી મળે?ચા જ ન મળતી હોય તો દૂધ કે એનર્જી ડ્રિન્કનું તો પૂછવું જ શુ?ખિસ્સામાં જમવાના જ રૂપિયા ન હોય તો વિટામિન સીની ગોળીઓ ક્યાંથી ખાય?
ક્યારેક ફૂટપાથ પર,ક્યારેક બસ સ્ટેન્ડ તો ક્યારેક રેલવે સ્ટેશન.રહેવાનું કોઈ નિશ્ચિત સ્થાન ન હોવાથી જ્યાં જગ્યા મળે ત્યાં જ સુઈ જવું.તો મચ્છર માટે ગુડનાઈટ,કોઈલ,કે કોઈ સ્પ્રે તો એમના માટે સપનું બની ગયું.જમવાની,સુવાની,રહેવાની જ કોઈ સિસ્ટમ નક્કી ન હોય તો ઇમ્યુનિટી સિસ્ટમની તો વાત જ ક્યાં કરવી.આ બધાની અછત હોવા છતાં ભિખારીઓ કોરોનાથી બચી ગયા.અને આપણામાંથી ઘણા એનો ભોગ બન્યા,અને કેટલાંકનું મોત પણ નીપજ્યું.
વાત વિચારવા જેવી નથી?